ప్రియనేస్తం! నీకోసం నలుదిక్కులా వెతికాను, నలుమూలలా గాలించాను. కానీ! ..... నీ జాడ కనిపించలేదు. ఇంతలోనే గుర్తొచ్చింది ... నువ్వు నా హృదయంలోనే ఉన్నావని. అంతే! నా హృదయంలో ఉన్న నిన్ను చూద్దామని లోపలికి తొంగి చూసాను. తీరా చూస్తే ... ఏమయిందో, ఎటుపోయిందో నా హృదయమే లేదు. నీదైన నా హృదయం కోసం వెతుకుతుంటే గుర్తొచ్చింది భగవంతుడి పిలుపు విని వెళ్లిపోయిన నీ హృదయంలో నా హృదయం ఉండిపోయిందని. ఏ సుదూర తీరాలలో విశ్రమిస్తున్నావో, ఏ సుందర లోకాలలో విహరస్తున్నావో, కానీ, నా ఈ చర్మ చక్షువులకు గోచరించడంలేదు. మనో నేత్రాలతో చూసినా తనివి తీరడంలేదు. నా పిలుపు నిన్ను చేరదని తెలిసినా నోరారా పిలవాలని ఉంది "పిల్లా!" అని. వెంటనే నీ దరిచేరి, నిన్ను హత్తుకుని చంటి పిల్లాడిలా ఏడవాలని ఉంది. చేరుదామంటే ఎక్కడున్నావో తెలీదు. నాకుమాత్రం తలుపులు మూసుకునే ఉన్నాయ్! భగవంతుడికి నీవంటే ఉన్నప్రేమ నాపై లేదని బాధపడుతున్నాను. మన అనుబంధాన్ని ఋణానుబంధంగా సరిపెట్టుకోలేక పోతున్నాను. అన్నీ కలసిన మనలను కలిపి మేలు చేసాడని తలచేలోపే కలసిన మనలను విడదీసినందుకు భగవంతుడిని ఏమనాలో తెలియడం లేదు. అందుకే నేనొక హృదయంలేని మనిషిలా మిగిలిపోయాను.