ఒంటరితనమే

అల్లారుముద్దుగా అందరూ నన్నెత్తుకుని నడుస్తుంటే

అదొక అద్భుతలోకమని పరవశించిపోయాను

నడక నేర్పి నన్ను కిందికి దింపినప్పుడు

ఆనందంతో అడుగులు వేస్తూ వడివడిగా పరుగులెత్తాను.

నేను నడుస్తున్న దారిలో ఒక్కొక్కప్పుడు..

ఒక్కొక్కచోట.. ఒక్కొక్క లక్ష్యం.

కొన్నిసార్లు చేరినట్లు..... కొన్నిసార్లు చేరిపోతున్నట్లు..

కొన్నిసార్లు చేజారిపోతున్నట్లు.....

కాలగమనం గుర్తుకు రావడంలేదు ఆనందంలో,

కాలమే గమించడం లేదు విషాదంలో.

ఒక్కొక్క సమయంలో ఒక్కొక్కలా.

నాతో కలిసి నడుస్తున్నది నా కోసమే అన్నట్లు... కానీ

నన్ను నేను వ్యక్తపరచుకున్న మరుక్షణం ...

నన్ను అంగీకరించలేక...ఆస్వాదించలేక

ఔననలేక కాదంటూ... కాదనలేక మౌనంగా ఉంటూ

పట్టీపట్టనట్లుగా ... పట్టుకోలేనట్లుగా...

కలసి అడుగులు వేస్తూ ... దారిపొడవునా

కలిసీ కలవని .. కలుపుకోలేని

కలతలు నిండిన తలపులతో..

రంగులు పులిమిన మనసులతో...

కలిసి రాలేక విడిపోయేవారూ... విడిపోలేక కలిసి వచ్చేవారూ...

చివరకు మిగిలేది మాత్రం......... ఒంటరితనమే